Patiënt verhaal van een kaakoperatie

‘Na zes maanden zal de zwelling pas volledig weg zijn’, zei de chirurg. Geschrokken dacht ik aan wat er de komende maanden allemaal nog zou komen. Mijn gedachte bleef maar hangen bij de schoolfoto dag. Zal ik in het jaarboek vereeuwigd worden als het meisje met het opgezwollen hoofd? 

Waar al mijn vrienden in groep 8 een beugel kregen, was ik altijd gezegend met rechte tanden. Ik was blij dat ik nooit zo’n metalen fietsenrek in mijn mond zou krijgen. Terwijl alle beugels om mij heen al eruit waren en iedereen met perfecte tanden rondliep, kreeg ik op mijn zeventiende het bericht dat ik toch aan de slotjes moest. Niet alleen dat, ik zou zelfs een kaakoperatie krijgen.

Ik stond natuurlijk niet te springen toen ik het bericht kreeg. Op je zeventiende ben je druk bezig met je uiterlijk en zoenen met een beugel is niet ideaal. Een jaar lang liep ik rond met de beugel, totdat ik het bericht kreeg dat ik was ingepland voor de operatie in de zomer. Het was nogal lang wachten voordat ik die datum kreeg omdat ze maar een klein aantal operaties uitvoeren per jaar. 

De consulten voor de operatie verliepen prima. Dit zou mijn eerste operatie worden dus ik had geen flauw idee hoe dit allemaal verliep. De eerste chirurg die ik toegewezen kreeg, was nogal van de hak op de tak. Bij het consult werd zoveel mogelijk informatie in het halve uurtje gepropt. De chirurg bleef maar hameren op het feit dat ik niet boos terug moest komen na de operatie als ik niet tevreden was met het uiterlijk van mijn nieuwe kaak. Met meetgereedschap toonde ze haar assistente hoe asymmetrisch mijn neus stond ten opzichte van de rest van mijn hoofd. Werd mij nu ook een neuscorrectie aangesmeerd?

Mijn ongemak met de eerste chirurg schoof ik maar af op het feit dat ik toch best nerveus was voor de operatie. Bovendien leek er geen optie voor een andere chirurg, ik moest al blij zijn met het feit dat ik in de zomer geopereerd zou worden. Mijn moeder was wel tevreden over de chirurg, deze namelijk al jarenlange ervaring met deze operatie. Voor mij voelde het bijna alsof de chirurg eventjes mijn operatie tussendoor zou doen. Bam, stoot, boem en weer door naar de volgende kaak!

Doordat mijn eerste chirurg was volgeboekt voor de zomer kreeg ik uiteindelijk een andere. Deze chirurg was nog vrij nieuw in het vak. Mijn moeder was hierdoor angstig of alles wel goed zou gaan. Ik kreeg daardoor juist een positief gevoel omdat ik het idee had dat hij veel aandacht en detail besteedde aan elke operatie. Daarnaast vond ik de nieuwe chirurg ontzettend aardig en voelde ik mij veel beter geïnformeerd door hem. 

De operatiedag was spannend. Ik werd vroeg en nuchter in het ziekenhuis verwacht. Daar kreeg ik zo’n prachtige ziekenhuis jurk zonder achterkant. Toen het tijd was voor de operatie werd ik net als in een film dramatisch in een bed weggerold van mijn ouders. Later hoorde ik dat mijn moeder in huilen uitbarstte toen ik uit het oog verdween. Ze had zich de hele tijd groot gehouden. Ik probeerde mij ook groot en stoer te houden terwijl ik het eigenlijk ontzettend spannend vond zonder mijn ouders erbij. Ik werd vervoerd naar een kamer waar ik in een soort wachtrij voor bedden werd geplaatst. Ik had geen idee dat hier ook nog een tijdje moest wachten voordat ik aan de beurt kwam. Waar ik normaal wel een babbeltje zou beginnen bleef ik nu maar stil. 

Uiteindelijk werd ik naar de koude operatiekamer gerold waar ik al vrij snel een kapje op mijn mond kreeg en in een diepe slaap viel. Drie uur later knipperde ik mijn ogen weer open op de uitslaapkamer. High van de morfine werd ik verplaatst naar een kamer die ik deelde met een andere vrouw. 

De nacht in het ziekenhuis was niet fijn. Een goede nachtrust was ver te zoeken  en ik was misselijk door de anesthesie. Mijn kaken waren met elastieken vastgezet dus veel meer dan een beetje vla kreeg ik niet binnen. Toen de familie van mijn kamergenoot bij haar op bezoek kwam, keken ze mij met grote ogen aan. Fluisterend vroegen ze aan hun moeder ‘wat is er met dat meisje aan de hand?’. Erg begrijpelijk want mijn hoofd was opgezwollen tot een gigantische ballon. Ik was opgelucht toen mijn ouders mij weer kwamen ophalen. Daar kon ik ongestoord wennen aan mijn nieuwe gezicht...

Meer verhalen van patiënten lezen? Kijk hier.