Wordt de dokter ook gestrest van Shared Decision Making?

‘Kijk, ik zou je alleen een verwijzing geven voor een röntgenfoto om jou daarmee gerust te stellen. Maar ik denk dat er geen noodzaak is. Jij mag kiezen.’

‘Sorry, dat had ik even gemist…’

‘Het is ook net ingesteld hier hoor. Maar goed. Je snapt: de keuze is aan jou.’

Tijdens het lopen voelde ik wat geknak in m’n rechterheup, die in tegenstelling tot mijn linkerheup, nog in de kom zit. Ik maakte me zorgen. De vraag was nu: röntgenfoto – ja of nee.

Mijn linkerheup begon toch ook zo, met wat geknak hier en daar?

Ik vroeg me dit af, maar legde de vraag niet op tafel, liet mezelf gewoon even twijfelen. En ik besloot tóch een foto te laten maken. Voor de zekerheid.

Zullen andere patiënten vaak ook voor zekerheid gaan? Ook al adviseert de arts iets niet te doen?

Sinds Shared Decision Making een principe is waar nu steeds meer ziekenhuizen in Nederland zich aan willen houden, ligt de keuze uiteindelijk bij de patiënt. Ik vind het iets engs hebben. Wat als ik als patiënt niet goed oplet?

Ik moet de dokter helemaal vertrouwen, hij of zij moet me erop wijzen als ik iets stoms beslis, vind ik. Ik vertrouw mijn arts hierin hoor, maar... je hebt artsen die niet adviseren. Ik neem als voorbeeld een quote uit het verhaal van Daan, uit mijn laatste interview.

"Ik zat op een punt waarin ik zelf, op basis van die informatie, een keuze moest maken. Maar ik werd daarin totaal niet geadviseerd, […]"

We zijn patiënt bij hetzelfde ziekenhuis, vertelde ze me. Het lijkt er dus op dat Shared Decision Making ook binnen één ziekenhuis op verschillende manieren wordt toegepast. Misschien dat sommige artsen het niet snappen: Mag ik nou adviseren of niet?

Ik heb het nog een keer meegemaakt: ‘Nee, sorry, ik kan je niet adviseren hierin.’ werd er mij ook verteld. Ik weet nog dat ik gewoon net zolang door heb gevraagd tot ik een advies kreeg. Dat wilde ik persé.

Shared Decision Making: ik voel een lichte angst dat ik als patiënt onvoldoende kennis heb om een beslissing te nemen. Ik moet datgene begrijpen waarvoor een dokter heeft gestudeerd. En nu Shared Decision Making ‘hot’ is, kan ik kan me voorstellen dat doktoren er alleen maar gestrest van raken:

O ja, rekening houden met de cliënt, contact. Maar houd de leiding, houd de leiding. Dat ze het protocol rondom Shared Decision Making helemaal uit hun hoofd leren en tijdens een gesprek met de bezoeker, bijna even spastisch worden als ik.

Het vergt iets van zowel de dokter als de patiënt; begrip en vertrouwen over en weer.  

Best lastig, of niet?

‘Shared decision making’ richt zich op het informeren van de patiënt en op het vergroten van diens controle over besluiten die zijn of haar gezondheid aangaan. Patiënt en zorgverlener nemen samen een zorgbesluit, nadat ze informatie daarover hebben uitgewisseld.